Instelling: Hoge Raad
Datum uitspraak: 23 juni 2023
Wat speelde er?
Een werknemer, een advocaat, eiste uitbetaling van meer dan 250 niet-genoten vakantiedagen bij zijn werkgever. Volgens hem was er onterecht geen ruimte geboden om deze dagen op te nemen, waardoor zijn recht op verlof verloren ging en niet werd uitbetaald. De werkgever verweerde zich met het argument dat wettelijke verval- en verjaringstermijnen van toepassing waren.
Juridische kwestie
De kern van de zaak draaide om de plicht van de werkgever om werknemers actief en tijdig te informeren over het risico dat vakantiedagen zouden vervallen—de zogeheten zorg- en informatieplicht, zoals geformuleerd in het Europese ‘Max Planck-arrest’.
Wat oordeelde het gerechtshof?
- De werkgever had de zorg- en informatieplicht niet nageleefd.
- Daardoor kon de wettelijke vervaltermijn van een half jaar én de wettelijke verjaringstermijn van vijf jaar niet tegen de werknemer worden ingeroepen.
- De werknemer had dus nog steeds recht op bijna alle openstaande vakantiedagen, wat neerkwam op een uitkering van ruim €62.000 aan achterstallige vakantiedagen.
Waarom is deze zaak opmerkelijk?
- Hoge rechtsnorm: Een uitspraak van de Hoge Raad versterkt het belang van actieve communicatie door werkgevers over verlofrechten.
- Europees recht: Relevantie van Europese jurisprudentie wordt bevestigd – regels over verzorging en informatie over vakantie zijn bindend, niet vrijblijvend.
- Financieel significant: Een zeldzaam groot bedrag in een arbeidsrechtelijke zaak over vakantie-uitbetaling.
- Heldere verantwoordelijkheid voor werkgevers: Niet zelf informeren over verlof betekent dat de werknemer zijn rechten behoudt, ongeacht verval- of verjaringregels.
De Hoge Raad besloot dat een werkgever die naliet werknemers actief te informeren over vakantieverval, alsnog € 62.000 moest betalen aan openstaande vakantiedagen, omdat de wettelijke verval- en verjaringstermijnen in dat geval niet mochten worden ingeroepen.